Мікалай Міхайлавіч Мятліцкі

Мятліцкі) ; Радзіўся 20 сакавіка 1954 годзе в. Бабчын, Хойнинский

раён, Гомельская вобласць. Беларускі паэт, перакладчык, публіцыст, журналіст. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь імя Янкі Купалы (1998). Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола Беларускай ССР (1986). Лаўрэат Спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва (2013 года).

1976 годзе - філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта імя В.

І.Леніна. Працаваў у рэдакцыі газеты « Ленінскі сцяг », карэспандэнтам штотыднёвіка « Літаратура і мастацтва » (1977-1983), старшым рэдактарам рэдакцыі крытыкі, літаратуразнаўства і драматургіі выдавецтва « Мастацкая літаратура » (1983-2002). У 2002-2014 гадах - галоўны рэдактар старэйшага беларускага літаратурнага часопіса "Полымя" ( выдавецкі дом « Звязда »). З'яўляецца сакратаром Саюза пісьменнікаў Беларусі.

творчасці Н. Мятліцкага стала чарнобыльская трагедыя, якая непасрэдна закранула родныя

мясціны паэта - вёску Бабчын Хойніцкага раёна. Пераклаў на беларускую мову шэраг тэкстаў паэтаў Кітая (" Пад крыламі дракона. Сто паэтаў Кітая "), Індыі, Таджыкістана, Казахстана (Абай Кунанбаев ). Паэзія Н. Мятліцкага перакладалася на рускую, балгарскую, сербская, таджыкскі мовы.

Мой Дзень зямны » ( 1985 г.)
« Ружа вятроў

» ( 1987 г.)
« Горкі вырай » ( 1988 г.)
« Шлях чалавечы » ( 1989 г.)
« Палескі Смутак » ( 1991 г.)
« Блаславенне » ( 1991 г.)
« Чаканне сонца » (1994 г.)
« Бабчын. Кніга жыцця ( 1996 г.)

: Вершы І Баляды » ( 2001 г.)
«

Замкнёны дом» ( 2005 г.)
« Цяпло буслінага крыла: Палескія вершы » ( 2010 г.)
«На Бераза маім : Кніга паэзіі » ( 2010 г.)

за кнігу «Бабчын».
Прэміі Ленінскага камсамола Беларускай ССР (1986) за

паэтычны зборнік «Мой Дзень зямны».
Спецыяльная прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва за пераклад на беларускую мову кнігі "Пад крыламі Дракона. Сто паэтаў Кітая "(2013 года).
Літаратурная прэмія імя Васіля Віткі за ўклад у развіццё дзіцячай літаратуры.
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі (з 1981)

cyчacнiкa, якi тpaгiчнa пepaжывae i пa-фiлacoфcкy глыбoкa acэнcoўвae cтaнoвiшчa чaлaвeкa

ў cённяшнiм cвeцe, aтpyчaным экaлaгiчнымi i дyxoўнымi кaтacтpoфaмi. Пaэт нeзвычaйнaй твopчaй aктыўнacцi, якaя выявiлacя ў выдaннi дзecяткa aб'ёмныx кнiг пaэзii, ён нiкoлi нe здpaджвaў лipычнaмy cпocaбy caмaвыяўлeння, aмaль нe звяpтaўcя дa пpoзы i пyблiцыcтыкi. Лipычнae cлoвa для Мiкoлы Мятлiцкaгa caмaдacтaткoвae, здoльнae ўвacoбiць caмыя глaбaльныя пpaблeмы гicтopыi i cyчacнacцi. Аднaк тaкoe ўвacaблeннe мaгчымa тoлькi пpы бaгaццi дyxoўнaгa cвeтy пaэтa, пpы ягo гpaнiчным эмaцыянaльным i iнтэлeктyaльным нaпpyжaннi. У тaкiм пacтaянным дyxoўным пoшyкy i твopыць пaэт…

легендарна-гістарычнага ці гераічнага зместу.
Верш - невялікі па аб’ёме, завершаны па

думцы і форме лірычны або ліра-эпічны твор, напісаны вершаванай мовай.
Паэма - адзін з жанраў ліра-эпічнай паэзіі; вялікі вершаваны твор, у якім значныя праблемы рэчаіснасьці раскрываюцца адначасова эпічнымі і лірычнымі сродкамі.

скажае і акарыкатурвае рысы арыгінала дзеля высьмейвання.
Эпіграма - у антычнай

літаратуры невялікі афарыстычны зварот да нейкай агульнавядомай асобы з пажаданьнем або ўсхваленнем.

34 годы трагедыі на Чарнобыльскай атамнай электрастанцыі . Але калі

ўкраінскія сялібы, якія знаходзіліся паблізу станцыі, адразу пачалі высяляць, то пра беларускую трагедыі, аб якія трапілі пад радыеактыўнае заражэнне раёнах, афіцыйна было абвешчана толькі 7 траўня. Пасля чаго пачалося высяленне з чарнобыльскай зоны, большую частку якой складае Хойніцкі раён Гомельскай вобласці, радзіма паэта, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Беларусі Міколы Мятліцкага. Была выселена і яго родная вёска Бабчын. Сёння зона - гэта заражаны бязлюдны край, дзе дажываюць свой век кінутыя хаты. Адна з апошніх кніг Міколы Мятліцкага так і называецца « Замкнёны дом» - закрыты, пакінуты дом.

дарога скрозь сэрца ляжала-
Да Прыпяці ў сонца высокім

бегла,
Блікамі обочь каналы мігцелі,
На осушённой балацявіне – Галі,
Далей Майдана дубы абступілі,
Сонна кракталі ў немеренно сіле.
Жалила сэрца лятучай трывога,
Стралой адсякаецца надзею дарога.
Гэтай трывозе былі ўжо суткі.
Чуткамі поўніліся Хойнікі жудасна.
Першай жонка прынесла іх з базару,
У хату ступе, хмурна сказала:
- Выбух над ракою, здаюцца, быў чутны,
Полымя паўнеба над Прыпяццю ліжа.
Грузна па хаце ў маўчанне ступала,
Гледзячы ў вочы, адказ чакала.

не змеркне»

Мікалай Мятліцкі