Ukraiński mitologicze i baśniowe bogatery

włosami, rzadziej jako stare i odrażające kobiety. Rusałkami stawały się

panny, które zmarły przed zamążpójściem. Rusałki pojawiały się w czasie nowiu i wabiły do siebie młodzieńców, których zabijały poprzez łaskotanie lub opętańczy taniec.

zboża wysypywały kłosy. Były to zmarłe nieochrzczone dzieci. Były małe

jak koty, stąd pochodzi ich nazwa kociego głosu miau. Tańczyły na trawie. Były wielkiej urody, wesołe i żywe, ale okrutne. Napadały na osoby zabłąkane pośród łanów kłosów. Przez różne sztuczki wprowadzały ofiary w dobry nastrój, a potem łaskotaniem zmuszały do najgwałtowniejszego śmiechu, aż do śmierci. Karmiły się krwią takiej ofiary.

i jego mieszkańców. Złydni wyobrażano sobie w postaci małych istot

w wielkich butach i kapeluszach.

uważano je za demony negatywne, choć niezbyt szkodzące ludziom, bądź

za demony opiekuńcze domuch) Według innych podań latawiec (lub lataniec) to latający ognisty duch, hodowany z jaj kogucich, którzy przynosił ludziom pieniądze i zboże

rzeki, stawy, a często także studnie i przydrożne rowy. Chętnie

zamieszkiwały w pobliżu młynów. Wodnik najczęściej ukazywał się pod postacią starca wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami oraz błoną pławną między palcami. W opowieściach ludowych wodnik jawi się jako postać, którą łatwo zirytować i rozgniewać, lub też czyniącą różne (zazwyczaj złośliwe) psoty. Prowokował ludzi rozwieszając na trzcinach kolorowe wstążki i świecidełka. Swoje ofiary wciągał na dno, choć czasami zadowalał się tylko nastraszeniem kąpiącego się przez podtopienie. Tonący wówczas znajdował się całkowicie w rękach wodnika i jego ratunek mógł za sobą pociągnąć więcej ofiar.

Wobec ludzi był zasadniczo neutralny, a jego usposobienie zależało od

tego, jaki przejawiali stosunek wobec lasu i jego mieszkańców. Bywało że wypędzał intruzów ze swojego królestwa. Mógł zaprowadzić wędrowców w głąb lasu, bądź bezpiecznie z niego wyprowadzić, wysypać dzieciom zebrane runo leśne z koszyka, uchronić przed atakiem zbójców, wydać na pastwę dzikich zwierząt lub ochronić przed nimi

wirach powietrznych, co dało podstawę do wysunięcia teorii według której

czart był upersonifikowaniem niszczycielskiej siły wiatru. Czart zsyłał na ludzi niepogodę i choroby, a także namawiał do samobójstwa. Mógł przyjmować postać węża, psa, świni lub czarnego kota. W wierzeniach ludowych czart wyobrażany jest jako chromy.