Віктарына Беларускія народныя казкі

перадаваны з пакалення ў пакаленне.
-

да роднай зямлі, сям’і, праслаўленне мудрасці, мужнасці, кемлівасці, асуджэнне здрайцаў,

гультаёў.

характару.

а вы паспрабуйце адгадаць назву казкі.

цэлы дзень наесціся, але нават і пакаштаваць ежы не прыйшлося.

Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць.

Карова з’ела сена і дала масла.

у лес на паляванне і заблудзіўся. Шукаў-шукаў дарогу да дому

— не знайшоў.






Сеў пад ялінкай і плача.

кішэнь і кажа:
— Заўтра прыйду праверу: калі не ўцячэш адсюль,

зноў выпушчу на цябе сваіх памочнікаў.
І пайшоў дзед вясёлы да хаты — з торбачкай і з рогам.
А пан назаўтра яшчэ досвіткам пакінуў маёнтак: баяўся, каб дзед са сваімі малайцамі не вярнуўся.

і адчыніў дзверы. А тая — ухапіла яго і панесла. Пеўнік

зноў пачаў клікаць коціка:
— Коце, браце! Мяне ліска нясе У высокія горы, У глыбокія норы, Па барах, па карчах, Аж бярэ мяне страх!..
Добра, што коцік далёка не адышоўся ад дому: пачуў ён пеўніка, прыбег і адабраў яго ад лісіцы.

з чалавекам, — пара б ужо і на седала збірацца! Залопаў

ён крыламі ды як закрычыць на ўвесь кірмаш:



— Ку-ка-рэ-ку!
Пачуўшы гэта, чалавек зусім збіўся з панталыку: заяц, а пеўнем спявае!
Выкінуў ён пеўня з-за пазухі, плюнуў ды пайшоў дахаты.
Праўду кажуць старыя людзі: не той дурань, каго завуць дурнем, а той дурань, хто чужым розумам жыве.

поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіну ды паставіла на

паліцу. Мышка бегла, хвосцікам махнула, чарапіца ўпала, яечкі пабіліся.

дзяўчынка,  — кажа бычок. — Лепш паслухай, што я табе параю.

Як зарэжуць мяне, вазьмі маю печань і там знойдзеш залатое зярнятка. Пасадзі тое зярнятка ў садку каля хаты. Вось і ўсё.
Галя так і зрабіла, як сказаў бычок.
Вырасла з зярнятка яблынька з залатымі яблыкамі.
Хто ні ідзе, ці ні едзе каля садка — усе дзівяцца з залатой яблынькі.