Әхәт Гаффар Татар халкының күренекле язучысы һәм драматургы

үлә белүдә. -Әҗәттән үлмиләр, әҗәлдән үләләр. -Намусы керсез, тәрәзә төбендәге тамчы гөленең

алсу чәчәге белән бер. -Оялып җырлау – чын җыр инде ул. -Сез җырласагыз, без җыламабыз. -Аның бар байлыгы – кер кунмастай, гөнах ябышмастай җаны иде. -Салкын чишмәләр тау ташлар арасына кире керми. -Карт атларга яңа теш чыкмый. -Тормыш камыр түгел: нәфескә ничек кирәк, шулай әвәлим димә. -Күңел тәрәзәсе ачык иде. -Кеше икмәге белән озак яшәмәссең. -Биргән онытыла, алган онытылмый.

икән әллә көзем дә? Тормыш тукталышы- көзләр, диләр. Гөлләр чәчәк аткан көздә

дә. Көзен яуган җылы яңгыр кебек. Кеше кайчак япь-яшь көздә дәю Маңгай сыры- көз билгесе түгел! Картлык бәйләнмәгән чәчкә дә! Минем әле япь-яшь чагым бүген,- Күңел, шаулап аткан чәчкәдә.

Рафаил Төхфәтуллин

Әхәт Гаффар-бүгенге көннең затлы вә мәртәбәле каләм ияләренең берседер. “Шәһри Казан” газетасы аны 1991 елда олуг бүләккә-Тукай исемендәге бүләккә тәкъдим иткән иде. Язучының романнары, хикәятләре, хикәяләре, пьесалары өчен генә түгел, аның татар дөньясында һәр көн, һәр сәгать гадел фикерен әйтеп барганы өчен дә тәкъдим иттек без аны.
Мөдәррис Әгъләм

чакларны? Күңелләрдә йөргән татлы сагыш — Шул чакларның моңлы ядкаре. Уртак иде хисләр,

айлы кичләр, — Без кертмәдек анда ятларны. Күңелләрдә йөргән дуслык хисе — Шул чакларның моңлы ядкаре. Бергә откан өмет тулы җырны Йөрәк инде мең кат ятлады. Үткәннәрдән бары шул җыр калды, Ул җыр безгә яшьлек ядкаре.