Metody zarządzania projektami

na pierwsze strony gazet, większość z nich ulega szybkiemu zapomnieniu.

Przyczyny porażek są różne i liczne

koordynacji zasobów i działań;
Brak komunikacji pomiędzy zainteresowanymi stronami, skutkujący dostarczeniem

Klientowi nie tego, czego oczekiwał;
Złe oszacowanie czasu trwania i kosztów, powodujące, że projekt kosztuje więcej i trwa dłużej niż oczekiwano;

prac, w rezultacie czego prawdziwy ich stan jest identyfikowany zbyt

późno, by uruchomić działania naprawcze;
Brak systemu zapewniania jakości, przez co dostarczone produkty są nieakceptowane lub wręcz nieużyteczne.

którzy nim zarządzają i ci, którzy w nim pracują, mają

różne wyobrażenia odnośnie tego, jak wszystko powinno być zorganizowane i kiedy różne etapy projektu powinny być zakończone.

i kompetencji. W rezultacie w projekcie pojawiają się nieporozumienia i

wzajemne pretensje, a projekt rzadko kiedy kończy się na czas i w ramach akceptowalnego budżetu.
Dobrze użyte metody zarządzania projektem prowadzą go poprzez precyzyjnie określony, kontrolowany zestaw czynności aż do osiągnięcia zamierzonych celów.

na twarde, miękkie i mieszane:

analiza czasowa projektu (CPM, PERT),
  harmonogramowanie,
śledzenie realizacji

projektu,

motywowanie, krytykowanie, usuwanie konfliktów),
negocjacje (z klientem, sponsorem i podwykonawcami

)
dotyczące rozwiązywania problemów
heurystyka

zmianami
zarządzanie czasem

formie przez wszystkich i według niektórych opinii, przewagę rynkową buduje

się głównie stosując umiejętnie odpowiednie metody miękkie, w tym zwłaszcza te, dotyczące zarządzania zespołem.

(wykresy sieciowe)

duża różnorodność harmonogramów, o różnym stopniu skomplikowania.
Technika sporządzania harmonogramów:
1. spis

czynności,
2. pomiar czasu ich trwania (prac już wykonanych),
3. zestawienie tabelaryczne uzyskanych pomiarów,
4. opracowanie grafiku.

Gantta stanowią. graficzny środek przedstawienia relacji czasowych, jakie zachodzą. pomiędzy

poszczególnymi etapami postępowania, którego celem jest wykonanie określonej pracy., (system graficzny, przeznaczony do przedstawienia kolejnych działań na osi czasowej)

planowania.

złożonych, pozwalają zapewnić ciągłość pracy, właściwie wykorzystywać oraz równomiernie obciążyć

wszystkie stanowiska, uniknąć przestojów, lub je zmniejszyć.

i grupowych. Dzięki tej technice można również kontrolować realizację zaplanowanego

przedsięwzięcia

sieciowego – czynności, terminy.
Każdy ciąg czynności posiada własną logikę. Planowanie

działań polega na ustaleniu sekwencji poszczególnych czynności. Metody planowania działań pozwalają znaleźć optymalny układ czynności.

bardzo złożonych procesów w prostej formie graficznej. Mają one niemal

uniwersalne zastosowanie, nie wymagają skomplikowanej aparatury matematycznej, a wszelkie obliczenia są proste. Stosowanie metod sieciowych zmusza do dokładnego przemyślenia przebiegu całego projektu. Pozwala terminowo wykonać zadania przy zarazem najbardziej racjonalnym i oszczędnym wykorzystaniu będących do dyspozycji środków. Wskazuje na trudne elementy projektu, “wąskie gardła", napięte terminy, niezbędne środki rzeczowe i osobowe.

logicznie ułożone zadania. Zadania te umieszcza się w sieci w

postaci zdarzeń i czynności.

całego przedsięwzięcia. Czynność jest procesem wykonania określonego zadania cząstkowego, na

jakie można podzielić każde przedsięwzięcie. Czynności, jako części składowe przedsięwzięć, pochłaniają czas i środki. Czynności przedstawiamy za pomocą strzałki i opisujemy dużymi literami alfabetu. Zdarzenia określają konkretne momenty w trakcie realizacji zadań: początek, koniec, podjęcie decyzji przełomowej.

zadania.
Techniki sieciowe opierają się na gałęzi matematyki, tzw. teorii grafów,

z których przyjęte zostały pewne elementy rysunkowe i elementy specyficznej algebry grafów.

podstawowe odmiany technik sieciowych:
1. CPM ( Critical Path Method) Metoda

ścieżki krytycznej
2. PERT (Program Evaluation and Review Technique) Technika oceny i kontroli programu działania)

ustalone zależności poszczególnych czynności przedstawia się w postaci sieci czynności

(grupę działań). Kolejna czynność może się rozpoczynać dopiero wtedy, kiedy zakończy się czynność ją poprzedzająca. Wyznaczony jest czas trwania całego przedsięwzięcia oraz identyfikowane są te etapy, których przebieg jest krytyczny dla realizacji zadania. Ścieżka krytyczna przedstawia najdłuższą ścieżkę w sieci determinującą (limitującą) czas trwania całego przedsięwzięcia. Do zadań planistów należy szukanie możliwości jej skrócenia.

najdłuższa pod względem czasu trasa przechodząca przez sieć. Określa się

ją sumując czasy potrzebne do wykonania wszystkich zadań w każdej ich sekwencji (w odróżnieniu od zadań, które można wykonać równocześnie). Łańcuch zadań wymagający najdłuższego czasu jest ścieżką krytyczną.
Znaczenie ścieżki krytycznej polega na tym, że wyznacza ona cały czas realizacji, czyli datę zakończenia całości zamierzenia. Jeśli opóźnieniu ulegnie zdarzenie na ścieżce krytycznej, wtedy całe zamierzenie ulegnie opóźnieniu.

ich łączny czas jest krótszy od potrzebnego na przejście całej

ścieżki krytycznej.
Sposobem na skrócenie czasu realizacji przedsięwzięcia (skrócenie czasu potrzebnego do przejścia ścieżki /lub ścieżek/ krytycznej) jest znalezienie zasobów czasu na ścieżkach podkrytycznych, które można przesunąć do realizacji zadań określonych przez ścieżkę krytyczną.

programu działania)
Czynności przedstawione są w postaci sieci wzajemnych zależności poszczególnych

zdarzeń w czasie.
Jest to system planowania kolejnych działań, gdzie przewidziany czas trwania poszczególnych etapów wyznaczony jest według statystycznego prawdopodobieństwa (ustalony jest czas możliwie najwcześniejszy i najpóźniejszy dopuszczalny).

programu działania)
Techniką ustalania kolejności działania jest metoda oceny i aktualizacji

programu PERT (Program Evaluation and Reviev Technique). Stosując tę technikę zaczynamy od punktu końcowego przedsięwzięcia i cofając się przechodzimy kolejno przez wszystkie operacje i warunki, jakie muszą zaistnieć, aby osiągnąć punkt końcowy.

ile musi trwać dane działanie w warunkach idealnych (a),
najbardziej prawdopodobny

odpowiadający tomu, ile dane działanie powinno trwać w warunkach normalnych (m),
pesymistyczny, zakładający, że wszystko pójdzie źle, czyli czas potrzebny do wykonania czynności w wyjątkowo niesprzyjających warunkach (b),
oczekiwany, ustalający czas trwania działania na podstawie analizy prawdopodobieństwa poprzednich trzech szacunków.