МОЙ РОДНЫ КУТ

ты мне мілы!.. Забыць цябе не маю сілы! Не раз, утомлены дарогай, Жыццём

вясны мае убогай, К табе я ў думках залятаю І там душою спачываю. О, як бы я хацеў спачатку Дарогу жыцця па парадку Прайсці яшчэ раз, азірнуцца, Сабраць з дарог каменні тыя, Што губяць сілы маладыя, – К вясне б маёй хацеў вярнуцца.

Якуба Коласа, які стварыў прыгожае і чароўнае апісанне свайго роднага

куточка ў паэме «Новая зямля». У кожнага, хто будзе чытаць гэты твор, узнікнуць вобразы роднага краю, у якім «душою слачываем», «душою ажываем».

поле, лес, прычым, у розныя поры года. Створыцца ўражанне, нібы

сапраўды пабываў у кожным з апісаных аўтарам куточкаў, а таксама ўявіш свае прыгожыя мясціны.

занятак селяніна, расказвае пра сялянскія будні і святы.

самых патаемных куточкаў паэтавай душы: Мой родны кут, як ты мне

мілы!.. Забыць цябе не маю сілы!..

на адным з іх – буслы.

сваім жыццём, яна выказвае настрой чалавека, пачуцці аўтара.

па абодва бакі Нёмана. Чытаючы радкі, прысвечаныя лугу, уявіш сябе

сярод мурожных траў, адчуеш пахі сонца, травы, лёгкія павевы цёплага ветрыку:



Эх, луг шырокі!
Як жывы ты,
Праменнем сонейка заліты,
Увесь стаіш перад вачыма...

паэмы. Працуючы лесніком у бязмежных уладаньнях князя Радзівіла, ён вымушаны

нізка схіляць галаву перад панамі, рабіць усё, што загадаюць. Аднак на кожным кроку ён чуе знявагі, бачыць пагардлівыя адносіны да сябе. Усё гэта выклікае ў ягонай душы гарачы пратэст. Больш за ўсё Міхал хоча сам быць гаспадаром свайго лёсу.

клапатлівай маці. Хоць яна і не пярэчыць мужу, але і

не надта верыць, што ён сапраўды здолее такім шляхам атрымаць незалежнасць ад панскай улады.

ўсіх справах. Ён тонкі псіхолаг, які ўмее падысці да дзіцяці, уздзейнічаць

на непаслухмянага:

Ён быў настаўнікам, суддзёю,
Калі, бывала, між сабою
Паспораць дзеткі ці паб'юцца,
Дык да каго тады звярнуцца,
Як не да дзядзькі, да Антося?

цэлы абрад са строга ўстаноўленымі правіламі і парадкам. За сталом

збіраліся абавязкова ўсе члены сям'і. Кожны займаў свае месца. У кут звычайна саджалі пачэснага госця. Малыя дзеці, якія яшчэ не ведалі парадку, елі асобна. За сталом жа сядзелі дарослыя, панавалі цішыня і парадак, адчувалася павага да ўсяго таго, што знаходзілася на стале, як здабытку цяжкай працы.

прыроду, разумна выкарыстоўваць яе багацці, ствараць вакол сябе прыгожае, захапляцца

дзіўным хараством, што знаходзіцца вакол нас, але якое мы не заўжды ўмеем заўважыць і ацаніць. не мае роўных сабе ў нацыянальнай літаратуры па глыбіні, прыгажосці і замілаванні ў мастацкім апісанні роднай прыроды і сялянскага жыцця.

па глыбіні, прыгажосці і замілаванні ў мастацкім апісанні роднай прыроды

і сялянскага жыцця. Таму неабходна кожнаму сапраўднаму беларусу прачытаць гэты незвычайны і цікавы твор, ацаніць спадчыну, пакінутую нашым вядомым класікам Якубам Коласам.