Слайд 1Яўгенія Янішчыц –
зорка беларускага
Палесся
Будзе вечна
Блізкім рэхам
Звінець твой
Голас
малады!!!
Слайд 2Я.Янішчыц у дзяцінстве
Нарадзілася Яўгенія 29 лістапада 1948 года
ў вёсцы
Рудка Пінскага раёна
Брэсцкай вобласці ў сялянскай сям‘і.
Слайд 3Жэня Янішчыц скончыла Рудкаўскую
пачатковую школу,потым
Мерчыцкую сямігодку,
а потым ў
1966 годзе –
Парэцкую сярэднюю школу.
Парэцкая Базавая
школа
Слайд 4Я.Янішчыц сярод
аднакласснікаў
(сядзіць злева)
У школьным
музеі
Слайд 5Свой першы верш яна напісала,
калі вучылася ў Мерчыцкай школе,
будучы сямікласніцай
Слайд 6Першы свой верш назвала
“ГОЛУБ”,
які быў надрукаваны ў раёнцы
“Палеская Праўда”
Слайд 7
Будучы вучаніцай 10 класа
Парэцкай сярэдняй школы,
Жэня Янішчыц стала пераможцай
конкурса
юных паэтаў
Слайд 8У 1967 годзе сям‘я Жэні пераязджала
з вёскі Рудка ў
Велясніцу.
Тады на гарышчы паклалі розныя рэчы,
а разам з імі
і сшыткі Жэні з вершамі.
Слайд 9
Вось напрыклад некалькі
рукапісаў вершаў
Жэні:
Слайд 11Рукапіс верша “Вясной”,
напісанагша ў 1964 годзе
Слайд 12Шмат вершаў прысвяціла свайму духоўнаму
настаўніку Фёдару Фёдаравічу Цудзіла,
які не
толькі падказаў, заўважыў першыя
яе пошукі ў свеце паэтычнага слова.
Фрагмент
стэнда з
музея Я.Янішчыц
з партрэтам настаўніка
Цудзілы Ф.Ф.
Слайд 13
У старэйшых
класах Жэня
вяла
перапіску з Нілам
Гілевічам.
Слайд 14На вершы Я.Янішчыц
выконваліся песні
Слайд 15Разам з Ю.Голубам на 15 з’ездзе
пісьменнікаў Беларусі ў 1986
годзе
Слайд 17
Аўтографы маладым.
1987 год
На вечары паэзіі
маладых.
1978 год
Слайд 18
Я.Янішчыц і З.Прыгодзіч.
1978 год
М.Танк
і Я.Янішчыц.
1980 год
Паэтэсса з калегамі.
Злева на права:
А.Марціновіч,М.Дукса,
Ю.Голуб,Я.Янішчыц,
Г.Далідовіч,Л.Дайнека,
М.Федзюковіч
Слайд 19
З Іванам
Шамякіным.
1978 год
На кніжнай
ярмарцы
на пл. Якуба Коласа
ў Мінску выступае
С.Законнікаў
Слайд 20
Сярод калег на
Пленуме Саюза
Пісьменнікаў
Беларусі.
1983 год
На літаратурным
вечары ў Барысаве.1985
Слайд 2119 жніўня 1971 года Яўгенія Янішчыц выйшла замуж за паэта
Сяргея Панізніка
Ніл Гілевіч віншуе Я.Янішчыц
і С.Панізніка з вяселлем
Слайд 22Праз час у маладых
нарадзіўся сын Андрэй
Слайд 23
Але ці шлюб не вытрымаў выпрабаванне
славай, ці
сапраўды любоўная лодка
разбілася аб быт.
Дзве душы, мабыць, замкнуліся
адна на
адной і сталі ў сваім развіцці,
што асабліва згубна для творчых асоб.
Стала цесна, не хапала паветра…
Янішчыц засталася з сынам,
творчасцю і кар’ерай…
Слайд 24
Ліст да сяброўкі Тамары Аўсяннікавай:
«Милая Тамарка, здравствуй!
Извини,
что тебе долго не писала, таким
тягостным и трудным для
меня было
последнее время минувшего года, что врагу,
как говорится, не пожелаешь. Но всё окончилось.
<…> трудно и горько об этом вспоминать, тем более – писать.
<…> Как бы ни было трудно, всеми силами
старайся сохранять семью…
Одиночество – это невесёлое дело»
Слайд 25
Жэня хадзіла па зямлі, а жыла нябёсамі.
І
аднойчы вырашыла спазнаць
вышыню да канца.
25 лістапада 1988 года,
праз 5 дзён пасля свайго дня
нараджэння яна ступіла
“у вечнасць” з восьмага паветра…
Слайд 26
Няхай грамы ператрасаюць,
Пераварочваюць мой шлях,
Але гудзе любові
крылле,
Шчаслівы славячы прыгнёт.
Жыццё маё ,і там ,на схіле,
Ты ўсё –
загадкавы палёт.
Я.Янішчыц
Слайд 27
З мэтай ушанаваць памяць
“палескай зоркі” быў адкрыты
музей
21 лістапада 1998 года
да 50-годдзя паэтэсы.
Размешчаны ў Парэцкай
базавай
школе, дзе вучылася Я.Янішчыц.
Слайд 28Тут размешчаны
музей Я.Янішчыц
А.П.Сідарук сабрала
першакрыніцы
творчасці
Яўгеніі Янішчыц
Слайд 29Сшыткі з
першымі
паэтычнымі пробамі
Жэні
Адна з экспазіцый
літаратурнага
музея
Яўгеніі Янішчыц
Слайд 30Кніга водгукаў у літаратурным
музеі Я.Янішчыц
Слайд 31 У сакавіку 1998 года было вырашана надаць імя
Я.Янішчыц
раённай
цэнтральнай бібліятэцы.
У горадзе Пінску яе імем названа
вуліца ў
новым мікрараёне.
Слайд 32“Запомніце мяне,якая ёсць!” – радкі з верша
Я.Янішчыц. Мы павінны
зрабіць усё, каб яны
здзейсніліся, каб Зорка Яўгеніі Янішчыц
ніколі
не згасла, а з кожным годам
разгаралася ўсё ярчэй і ярчэй.
Слайд 33Такой прысні, як яблыневы сад.
Там не ачахла сонечная сцежка.
Хвалюецца высокі
снегапад,
А на губах – іскрыстая ўсмешка…
Запамятай такою, як была,
Здзірала як нясцерпныя кляйноты.
Смяюцца вочы, поўныя святла.
А на губах – гарчавінкі самоты.