ғып,
Кешірім де сұрамаймыз сол үшін.
Біз ананы қорғаштамай, табынып,
Анда-санда ренжітіп аламыз,
Өз
мұңымыз болса соған шағынып,Ана мұңын аңғармай да қаламыз.
Біз өмірде ештеңеге алаң боп,
Білген жоқпыз қайғы, уайым дегенді.
Ана болса, бәйек боп жүр балам деп,
Білмейміз-ау, ана жанын жегенді.
Күнделікті күйбеңімен тірліктің,
Ана, саған көңіл бөлмей жүреміз.
Жүрегіміз қан қақсайды-ау бір күні,
Қадіріңді көз жұмғанда білерміз.
