Слайд 2Finansowanie UE
Tylko ok. 6% budżetu idzie na funkcjonowanie – reszta
na realizację priorytetów integracyjnych. Najwięcej pieniędzy – WPR (34%) i
Polityka Spójności (ok. 36%)
Roczny budżet UE wynosi 150,9 mld euro (dane z 2013 r.) – kwota ta sama w sobie wydaje się spora, ale jest to zaledwie 1 proc. rocznego PKB krajów UE.
Слайд 3Środki finansowe Unii Europejskiej gromadzone są przez państwa członkowskie i
przekazywane do unijnego budżetu. Według prawa środki te stanowią zasoby
własne Unii Europejskiej.
Środki w budżecie Unii Europejskiej pochodzą z trzech podstawowych źródeł:
Слайд 4ze środków uzależnionych od dochodu narodowego każdego z państw członkowskich
(każde państwo płaci 0,73 proc. swojego Produktu Narodowego Brutto (PNB)
do budżetu Unii. Jest to obecnie największe źródło środków finansowych Unii Europejskiej.
Слайд 5z ceł pobieranych od towarów importowanych z państw, które nie
są członkami Unii Europejskiej (tzw. tradycyjne zasoby własne Unii),
Слайд 6z dochodów z VAT (czyli podatku od wartości dodanej) –
jest to określony procent, który dane państwo ma zapłacić Unii
od środków pochodzących z podatku VAT)
Слайд 7Środki pozabudżetowe – operacje pożyczkowo-kredytowe realizowane przez Komisję Europejską a
także EBI
Слайд 8Komisja ma prawo pozyskiwania środków na rynkach finansowych (w imieniu
Unii i Euroatomu) i udostępniania ich w formie pożyczek na
działania realizowane poza budżetem unijnym. Ma wysoki rating finansowy, np. – na stabilizację gospodarczą Grecji i Irlandii. Decyzje na te operacje wydaje Rada po uzyskaniu opinii Parlamentu.
Слайд 9Propozycje perspektywy finansowej przedstawia Komisja Europejska. Następnie Rada Europejska w
trybie jednomyślnej decyzji może wprowadzić zmiany do propozycji Komisji. Zmiany
muszą zostać zaakceptowane przez Parlament Europejski.
Głosowanie w PE odbywa się zwykłą większością głosów.
Tak wynegocjowana perspektywa finansowa jest sankcjonowana Porozumieniem Międzyinstytucjonalnym zawartym między Komisją, Radą i Parlamentem.
Слайд 10Mianem płatników netto określa się państwa, które wpłacają do budżetu
UE więcej pieniędzy, niż z niego otrzymują, sumując wszystkie możliwe
transfery.
Do tego grona zalicza się m.in. tzw. szóstkę płatników netto: Wielką Brytanię, Niemcy, Austrię, Francję, Holandię i Szwecję, a także Danię, Włochy, Finlandię i jako jedyny z nowych państw
członkowskich – Cypr.
Слайд 11Casus W. Brytanii
Wielka Brytania jest największym w Unii płatnikiem netto.
W celu obniżenia niekorzystnego dla tego kraju bilansu w stosunkach
z UE, wynikającego z wysokich wpłat do budżetu UE i niskiego poziomu wykorzystywania pomocy unijnej w ramach Wspólnej Polityki Rolnej, w roku 1984 stworzono mechanizm korygujący, zwany rabatem brytyjskim.
Dzięki rabatowi Wielkiej Brytanii przysługuje zwrot 66% kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy przypadającą na nią składką roczną a sumą uzyskanych z UE środków. Wysokość rabatu na dany rok obliczana jest na podstawie danych z roku poprzedniego.
Koszt jego finansowania ponoszą wszystkie pozostałe państwa członkowskie proporcjonalnie do ich DNB.
Слайд 12Od 2001 roku niektórym płatnikom netto (Niemcom, Holandii, Austrii i
Szwecji) przysługuje obniżenie wysokości składki na pokrycie rabatu brytyjskiego do
25% pierwotnej kwoty przypadającej na te państwa. W związku z tym powiększony ciężar finansowania rabatu brytyjskiego został przeniesiony na pozostałe 20 państw członkowskich (także proporcjonalnie do ich DNB). Taki podział ciężaru finansowania rabatu prowadzi do sytuacji, w której największymi płatnikami na rzecz rabatu są
Francja oraz Włochy.
Слайд 13Przeciętny Europejczyk w 2007 roku wpłacał do unijnego budżetu 0,67
euro dziennie. Według danych statystycznych środki te zwróciły mu się
w tej samej wysokości np. w postaci inwestycji,
bądź dopłat bezpośrednich.
Przeciętny Polak wypada w tych statystykach znacznie korzystniej, ponieważ wpłacając do budżetu UE 0,20 euro
dziennie, otrzymał 0,53 euro z budżetu wspólnotowego.
