Matlab – własne funkcje

możliwe dzięki skryptom
i funkcjom. Kody programów są zapisywane w

plikach tekstowych
o rozszerzeniu .m dlatego pliki te nazywane są często m-plikami.

dowolnym edytorze tekstowym. Zaleca się jednak używać edytora Matlaba, ponieważ

posiada on aparat ułatwiający programowanie oraz sprawdza syntaktyczną poprawność skryptów i funkcji.

Okno edytora wywołuje się poleceniem edit (lub z menu: File | New | Function).

Po wpisaniu polecenia edit:
>> edit
i wciśnięciu [Enter] otwiera się okno Edytora, w którym wpisujemy treść programu / funkcji użytkownika.

Pliki powinny być zapisane w aktualnym katalogu roboczym Matlaba.

zadanych długości przyprostokątnych a i b. Wiemy, że zachodzi zależność

c2 = a2 + b2

Ogólna postać funkcji użytkownika:

function c = pitagoras (a, b);
c2 = a^2 + b^2;
c = sqrt(c2);

dowolna zmienna, tutaj c

instrukcje służące do obliczenia wartości c w zależności od argumentów a i b. Ostatnim przypisaniem powinna być instrukcja postaci zmienna = ....., gdzie zmienna jest ta sama, co użyta wcześniej po słowie function.

nazwa funkcji (argumenty oddzielone przecinkiem)

= pitagoras (7, 4)
d2 = pitagoras (8, 1)
k1 = 12;

k2 = 5; kk = 5 * pitagoras (0.6, 0.8) + 10* pitagoras (k1, k2)

function c = pitagoras (a, b);
c2 = a^2 + b^2;
c = sqrt(c2);

o promieniu r, a wysokość wynosi h.
Przykłady użycia
ss = stozek(5,10)
function

v = stozek (r, h);
v = pi*r^2*h/3;

(np. x i y), to składnia ma postać:

function [x y]

= nazwa (a, b, c)

Przykłady użycia
dwumian (2, 4, -1)
[x1, x2] = dwumian(1, -3, 2) pierwiastki zostaną przypisane do zmiennych x1 i x2
a = 3; b = -1; c = 0.5; [z1, z2] = dwumian (a+1, b+3, c+5)

function [x, y] = dwumian (a, b, c);
delta = b^2 - 4 * a * c;
sdelta = sqrt(delta);
x = (-b - sdelta) / (2 * a);
y = (-b + sdelta) / (2 * a);