Минем Әнием

кешене җир шарын мең тапкыр әйләнеп чыксан да таба алмассын.Әлек-электән

халкыбыз телендә:”Җәннәт ачкычы аналарның аяк астында”-дигән мәкаль бар.Бу сузләр не без гел истә тотарга тиеш.Ләкин без кайвакыт моның турында онытабыз,әниләребезне кәдерләмибез.Минемчә бу иң зур хатабыз.Шушы хатабызны әниләребез кичерсә иде.Чөнки һәр әни уз баласына узендә булганын бирә.Хәтта узендә булмасада ул бирергә тырыша. Үзе ашамаса да баласына бирә,үзе кимәсәдә баласына киертә. Минем әнием шундыйлардан.

Минем әнием Рузалия 1974 елның салкын кышында дөньяга

килә.Гаиләдә 5 нче бала була.Алар күп булса да безнең дәү әниебез аларга начарлык белән яхшылыкны аерырга,тату яшәргә һәм башка нәрсәләргә өйрәтә.Минем әнием мәктәптә 5 ле 4 ле билгеләренә генә укый һәм Банклар мәктәбенә укырга Казанга китә.Әнием укып бетергәч эшкә урнаша.Әнием турында сәгәтләр бүе сөйләп була.Ул бик тырыш,кайгыртучан,алтын куллы,кирәк вакытта каты яки йомшак була белә.Кайчак без аның сүзләрен тыңламыйбыз.Ә Әниебез түзә,авыр булса да түзә.Шуның өчендә без әниебезне бик каты яратабыз.

ашасан телеңне йотарсын.
Кургән саен ашыйсы килә. Няям-няям

бәйрәме.
Пәрдәләрне ачып куйды,
Көн кояшлы, көн ямьле!
Якты булсын, балкып торсын —
Бүген

әниебезнең бәйрәме.
Өстәл өстен кат-кат сөртте,
Җәйде ап-ак җәймәне.
Чиста булсын, пөхтә булсын
Бүген әниебезнең бәйрәме.
Күмәкләшеп без дә,туганнар,
Җырлап алыйк, әйдә әле:
Котлы булсын!
Гөрләп торсын
Әниебезнең туган көне!

күзләреңне ачтың. Бүлмә кояш нуры белән балкып тора. Өйдә тәмле

аш исе аңкый. Синең өc-баш киемнәрең урындыкка пөхтәләп җыеп куелган. Сиңа рәхәт-рәхәт.
Син шул вакытта үзең дә сизмәстән «әни» дип эндәшәсең. Нигә? Чөнки хәзер бу иртәнге сәгатьтә синең йөрәгеңдә шатлык тыпырчына һәм ул менә хәзер «әни» дигән сүз булып синең күкрәгеңнән очып чыкты да ананың күңеленә барып кунды. Ананың йөзе елмайды, күзләре энҗе ташлары кебек ялтырап китте. Нигә? Чөнки «әни» дигән сүз белән аңа бу иртәнге сәгать тагы да матуррак булып китте. Аның күңеле татлы хисләр белән тулды. Тормыш синең телең аркылы шулай үзенең иң бөек юлдашын, армас-талмас хезмәтчесен котлады.
Әни. Нинди зур сүз бу!
Кеше үз гомерендә шул сүзне ничәмә-ничә кабат әйтә икән? Әйткән саен, ул сүз яңадан-яңа мәгънә алып килә. Ана шул бер сүздән синең шатлыгыңны да, кайгыңны да, уйларыңны да белә. Алай гына түгел, ана бу сүз аша синең йөрәгеңне күрә. Әйе, күрә. Чөнки «әни» дигән сүз ул үзе йөрәктә туа. Ә йөрәктән чыккан сүз йөрәккә барып керә. Әни дип әйттеңме, син инде көчле дә, син инде бәхетле дә!