Гісторыя піянерскага гальштука ў маёй сям’і ДУА Гімназія №40 г.Мінска

раёна
Хадановіч Ганна,
вучаніца 6 класа
Мінск, 2018

ты маеш да гэтага дачыненне, можна толькі адчуць.
І ўжо

прыходзіць пачуццё адказнасці- быць дастойным.
Сюды мы зараз прыходзім не толькі з партрэтамі прадзядуль, а і з гэтай, такой змястоўнай, карыснай, патрэбнай нашаму пакаленню кніжкай. У ёй змешчаны творы, напісаныя акцябратамі і піянерамі з розных куткоў нашай краіны. Апавяданні, вершы, нарысы, эсэ расказваюць пра людзей, якія змагаліся за незалежнасць сваёй Радзімы, верылі ў Перамогу, якія навечна залічаны ў “Бессмяротны полк”.

«Недарэмна лёсам дадзена выжыць»,
з’яўляецца мой стрыечны брат- Васіль Вароніч.
Герой

яго аповедаў – наш прадзядуля, таксама Васіль .

шануе,паважае яе ўклад і традыцыі. Быць патрыётам, быць прыкладам ва

ўсім, быць сумленным, надзейным,правільным,першым… Гэтыя маральныя каштоўнасці перадаваліся з пакалення ў пакаленне. Таму кожны з нас быў, ёсць ці будзе піянерам.

унук Васіль

унучка Вольга

унук Віталь

Святлана –дачка

сын Мікалай

Галіна - дачка

Ніна - дачка

праўнук Дзмітрый

Я, Ганна

прадзядуля Васіль

прабабуля Вольга

Васіль
Прабабуля Вольга

піянерскія гальштукі.

Дзяцінства ў прабабулі і прадзядулі было складаным.
«Тата

прадзядулі Васіля праслужыў у свой час Айчыне дваццаць гадоў. Вярнуўся з руска-японскай вайны кавалерам трох Крыжоў Святога Георгія. Пабудаваў хату, пасадзіў сад, назваў сына Васілём, і, калі таму было тры гады, памёр ад ран» (эсэ В.Вароніч «Недарэмна лёсам дадзена выжыць»). Трох старэйшых дачок і сына маці расціла сама.
У прабабулі Вольгі і яе траіх брацікаў рана не стала маці. Але яе тата пайшоў на фронт добравольцам. У маі 1945 года ў дом прыйшло страшнае паведамленне… Мы і зараз вядзем пошукі магілкі майго прапрадзядулі Рогача Івана Мацвеевіча.

разведроты Кіеўска-Жытомірскай стралковай дывізіі Васіля Мікалаевіча Сінкевіча. Тройчы ён быў

цяжка паранены. Юнакоў з пакалення прадзядулі Васіля ў жывых засталося толькі тры працэнты. Лёс збярог іх жыцці, каб салдаты вайны данеслі да нашчадкаў суровую і гераічную праўду таго часу. Васіль Мікалаевіч змяніў даваенную прафесію тэхніка-будаўніка на прафесію настаўніка.

Прадзядуля Васіль

працаваць у мясцовай школе, у якой некалі разам вучыліся.
Прабабуля Вольга

сцежку, па якой яны спяшаліся на працу.
Гэтыя настаўнікі не проста

вучылі дзяцей, яны жылі іх піянерскім жыццём, іх радасцямі і клопатамі, іх поспехамі і дасягненнямі. Яны навёрствалі тое, чаго не дадало ім дзяцінства.

дружыны Карчоўскай васьмігадовай школы імя М. Гастэлы.
Будучая маці Васіля Вароніча
Сінкевіч

Галіна Васільеўна –
старэйшая дачка,
старшыня савета дружыны Карчоўскай васьмігадовай школы імя М.Гастэлы

Сваіх дзяцей і сваіх вучняў выхоўвалі так, каб тыя былі вартыя звання «піянер» і даражылі піянерскім гальштукам.

ўмелі спяваць, танцаваць. У школе з’явілася піянерская агітбрыгада. Яе выступленні

з нецярпеннем чакалі ў навакольных вёсках. Важнай падзеяй для ўсёй акругі былі піянерскія маёўкі. Яны наладжваліся на 19 мая (Дзень нараджэння піянерскай арганізацыі). З піянерскім флагам, горнам і барабанам, з дружыннай песняй маршыравала дружына за ваколіцу.
Навокал неслася:
Орлёнок, орлёнок,
Взлетай выше солнца!..

Сінкевіч Галіна – старэйшая дачка

гучалі вершы, патрыятычныя песні, праводзіліся спартыўныя спаборніцтвы, забаўляльная праграма. “Танец

дружбы”, “Если весело, живется делай так…” выконваліся пасля ў піянерскіх лагерах адпачынку, дзе важатымі працавалі дочкі Галя і Ніна.

былі працоўныя піянерскія дэсанты па догляду высадак дрэў у навакольных

лясах .

паходы па месцах баявой і партызанскай славы, экскурсіі. Такім было

піянерскае дзяцінства ў краіне Дабра і Сяброўства.

і піянерыю ў маёй бабулі Ніны. Спачатку ў піянерскія лагеры

яна ездзіла на адпачынак, а пазней -працаваць піянерскай важатай .

М.Казея пастроены і гатовы для правядзення дружыннай лінейкі, прысвечанай адкрыццю

лагера «Усход» !
- Рапарт здадзены!
Рапарт прыняты!
Атрад,вольна!

Яе вучні, сын Віталій, дачка Вольга на піянерскіх зборах, каля

піянерскіх кастроў, падчас паходаў, экскурсій спявалі тыя ж патрыятычныя песні, якім яе навучылі бацькі-настаўнікі:
Учил Суворов в лихих боях
Держать во славе Российский флаг…
У роднай хаце, дзе спраўляліся сямейныя святы, залатое і дыяментавае вяселлі дарагіх нам людзей, ім навучыліся і мы,яе ўнукі.

можа ажыццявіць сваю мару. Увасобіць у жыццё новыя ідэі, здзейсніць

новыя адкрыцці.

дачакаўся ўнукаў і праўнукаў і вельмі жадае дажыць да таго

часу, калі я стану дарослым Васілём, дастойным нашага паважанага роду» ( эсэ В.Вароніч «Недарэмна лёсам дадзена выжыць»).

краіны»
Сінкевіч Н.В.- дэлэгат III рэспубліканскага збора
«Я піянер сваёй

краіны»

торжественно клянусь быть преданным своему народу, свято соблюдать Конституцию Республики

Беларусь, выполнять требования воинских уставов и приказы командиров и начальников. Клянусь достойно исполнять воинский долг, мужественно и самоотверженно защищать независимость, территориальную целостность и конституционный строй Республики Беларусь.

БДУІР
(ваенная кафедра, 2017г.)

наша простая: была бы страна родная – и нету других

забот…».
Вясна! Абуджаецца ад сну зямля. Зямля, якую спакон вякоў коштам жыцця абаранялі ад ворагаў, на якой вырошчвалі хлеб, перадавалі з пакалення ў пакаленне талент, дадзены Богам, шчырую любоў да Раздімы, запальвалі ў душах дзяцей сонца, якое не пагасне ніколі…
Да 9 мая па ўсёй ваколіцы зацвітуць і сады, пасаджаныя настаўнікам-франтавіком з піянерамі, дзяцінства якіх было абпалена вайной. А на святочным мітынгу ў мясцовай школе пад гармонік абавязкова прагучыць яго любімая песня, прывезеная з фронта. Урок настаўніка гісторыі, інваліда Вялікай Айчыннай вайны героя эсэ «Недарэмна лёсам дадзена выжыць» (з кнігі «Никогда не забудем») Сінкевіча Васіля Мікалаевіча працягваецца…
І так будзе вечна…

праэкта Ганны Хадановіч)