Тэма : Любл i нская унія і ўтварэнне Рэчы Паспалітай

:
Выканала :Крывіцкая Таццяна Андрэеўна
Группа : ЭУП – 161 ЗО

З гэтага часу незалежная краiна ВКЛ страцiла сваю самастойнасць, увайшла

ў склад новай дзяржавы -- Рэч Паспалiтую. Чаму так здарылася? Першая спроба злiць ВКЛ з Польшчай была зроблена Ягайлам пасля заключэння 1385 г. Крэўскай унii.

Гэта была здрада Ягайлы. Ён абяцаў Польшчы вярнуць усе землi
страчаныя ей у час войнаў, перавесцi сваiх падначаленых з
праваслаўных у католiкаў, далучыць ВКЛ да Польшчы.  Гэта была
дынастычная вунiя. Амаль два стагоддзi памiж дзяржавамi звязанымi саюзнымi адносiнамi iшла барацьба: з боку Польшчы за iнкарпарацыю саюзнiка, з боку ВКЛ за ______________________ самастойнасць.

абараняцца i весцi няспынныя войны з крымскiмi татарамi.
З 1500 па 1569 г.

апошнiя 45
разоў рабавалi беларускiя землi,уводзячы
палонных у рабства.
У гэты ж час на ўсходзе
ўзмацняецца маскоўская дзяржава. Яна iмкнулася да берагоў Чорнага
мора i ў 1568 г. вяла вайну з
Лiвонскiм ордэнам,якi запрасiў
дапамогi ў ВКЛ. Расiя пачала
баявыя дзеяннi на тэрыторыi ВКЛ. Спробы заключыць мiр з Iванам
Грозным не мелi поспеху.
Адначасова з боку Польшчы ўзмацнялiся дзеяннi па ўключэнню ВКЛ у склад адзiнай дзяржавы.
 У такiх умовах 10 студзеня 1569 г. пачаў працаваць Люблiнскi Сейм.

ВКЛ вымушаны былi iсцi на саюз з Польшчай, але iмкнулiся захаваць незалежнасць сваей краiны. Яны

прапанавалi свае ўмовы аб`яднання:

адзiн кароль абiраецца

роўнай колькасцю паслоў ад Польшчы

 i ВКЛ, карануецца ў  Кракаве i Вiльнi, княства i карона будуць мець свае асобныя органы ўлады

i кiравання, захоўваць сваю

тэрытарыяльную  цэласнасць i

недатыкальнасць.

 Гэтыя прапановы не

знайшлi падтрымкi на сейме. 

 Гэта выклiкала абурэнне караля

 i польскiх паслоў.

Пад iх уцiскам, гвалтоўна, не

маючы права без згоды сейма  i 

 рады прымаць рашэнне, Жыгiмонт II Аўгуст скасоўвае ўсе папярэднiя прывiлеi, дадзеныя

ВКЛ i шляхце.

гэтых зямель падпiсаць унiю. У складзе ВКЛ засталiся Лiтва i Беларусь.
Нягледзячы на ўсе

iх супрацьстаянне, яны вымушаны былi таксама
падпiсаць унiю. Так 1 лiпеня 1569 г. згодна Люблiнскай унii ВКЛ i
Польшча злучылiся ў адзiны народ, адзiную дзяржаву – РП,
феадальную рэспублiку. Быў абраны адзiны гаспадар – кароль
польскi i вялiкi князь лiтоўскi, рускi, прускi,мазавецкi, жамойцкi,
кiейскi, валынскi, падляшскi, лiфляндскi.
Выбiраўся адзiны сейм, якi павiнен быў склiкацца толькi ў
Польшчы.

жыхары РП мелi права набываць маенткi I зямлю, уласнасць у

любой частцы краiны. Скасоўвалiся ўсе пастановы, законы, палажэннi, якiя супярэцылi ўнii, а таксама
асобны сейм ВКЛ.Прысягаць можна было аднаму Польскаму
каралейству.
Унiя – вынiк цяжкага i складанага ўнутранага i знешнепалiтычнага становiшча
ВКЛ : пагаршэння сацыяльна-эканамiчнага стану,пашырэння рэлiгiйнай
барацьбы, здрады караля, аслабленне ВКЛ у вынiку войнаў з
крымскiм ханствам i барацьбы ВКЛ за лiвонскую спадчыну.

РП былі кароль і парламент. Пасада караля з’яўлялася выбарнай, а

парламент (сейм) складаўся з дзвюх палат – сената і пасольскай ізбы. Як вышэйшы кіруючы орган сенат (рада) фарміраваўся тэрмінам на два гады з найбольш знатных і ўплывовых прадстаўнікоў духоўных і свецкіх феадалаў, усяго да 150 чал. Больш за 200 дэпутатаў павятовых сеймікаў складалі пасольскую ізбу. Папярэдне абмеркаваныя пастановы аднагалосна прымаліся на агульным пасяджэнні сейма і пасля зацвярджэння іх каралём набывалі сілу закона. Іншая справа, што калі дэпутат, спасылаючыся на права liberum veto, галасаваў супраць, то адхіляўся ўвесь заканапраект.

Аўгуста (1572) шляхта прад’явіла новаму каралю Генрыху Валуа (15731574) пэўныя

ўмовы, якія знайшлі адбітак у двух актах – «Пакта канвента» і так званых «генрыкавых артыкулах». Паводле першага дакумента, кароль абавязаўся праводзіць палітыку, скіраваную на ўмацаванне знешніх сувязяў з Францыяй. Паводле другога, ён быў абавязаны склiкаць сеймы ў Варшаве праз кожныя 2 гады, а ў асобных выпадках – часцей. Дзейнасць манарха кантралявалася 16 сенатарамірэзiдэнтамі. Ён не меў права склікаць апалчэнне і ўсталёўваць новыя падаткі без згоды сейма. Шляхта набывала правы стварэння аб’яднанняў (канфедэрацый). Адмова караля выконваць прад’яўленыя артыкулы і апраўдвала ўзброенае яму супраціўленне (рокаш). Такім чынам,
РП уяўляла сабою канстытуцыйную саслоўную манархію.
Сам кароль лiчыўся «першым сярод роўных» i
абавязваўся захоўваць «залатыя шляхецкія
вольнасці».

трэцяга агульнага заканадаўчага органа ў Гародні. Гэтая ўступка літоўскабеларускай шляхце

магла мець канструктыўны працяг у справе ўмацавання самастойнасці княства. Але яе асабістыя амбіцыі апынуліся мацней дзяржаўных інтарэсаў. Яе імкненне набыць такія ж «залатыя вольнасці», далучыцца да «польскага народу шляхецкага» і тым узняць свой прэстыж, прымушала адмовіцца ад сваёй рэлігійнай (праваслаўнай) і нацыянальнай (літоўскабеларускай) ідэнтычнасці на карысць каталіцкай і польскай. Адной з выразных прыкмет гэтай з’явы стала пастанова жнівеньскага сойму 1696 г., паводле якой шляхта ВКЛ дамаглася ад караля РП увядзення на сваёй тэрыторыі польскай мовы замест беларускай. Тым самым дзяржаўнасць ВКЛ пазбавілася аднаго са сваіх важнейшых атрыбутаў. У выніку паміж саслоўямі шляхты з аднаго боку і сялянамі з мяшчанамі з другога – паглыбіўся раскол па рэлігійнанацыянальнай прыкмеце.

Пры гэтым шляхта як вышэйшае саслоўе па меры развіцця эканамічных,
палітычных, духоўнакультурных працэсаў губляла былую еднасць і
распадалася на групоўкі на чале з магнатамі. Папершае, з 1610 г.
кароль перанёс сваю рэзідэнцыю ў Варшаву, таму іх уплыў у
найбольшай ступені адчуваўся менавіта ў княстве. Пасутнасці,
мясцовыя сеймікі выконвалі волю магнатаў, як правіла
ігнаруючы дзяржаўныя інтарэсы. У тых умовах нават
вышэйшы заканадаўчы орган – сейм – пачынае даваць збой.
Так, за час з 1652 па 1764 гг. у вынiку подкупаў магнатамі яго дэпутатаў 48 пасяджэнняў з 55 было сарвана зза выкарыстання «лiберум вета».

У другой палове ХVІІ ст. слабасць каралеўскай улады і нядзеездольнасць сейма выклікалі сутыкненні паміж магнацкімі групоўкамі Пацаў, Агінскіх, Сапегаў, якія суправаджаліся ахвярамі і разбурэннямі. У час Паўночнай вайны ў шляхецкіх колах узнікла так званая Вялікакняжацкая канфедэрацыя, якая падтрымала Пятра І.

Радзiвiламi i Чартарыскiмi) і прыхільнікамі розных канфедэрацый атрымала далейшае развіццё

ў той час, як усё грамадства РП чакала кардынальных рэформ. Характэрна, што літоўскабеларуская шляхта не патрабавала ніякіх прывілеяў ні для сябе, ні для ВКЛ. На яго тэрыторыі працягвалі дзейнічаць Статут 1588 г., мясцовая адміністрацыя, ранейшыя шляхецкія тытулы, але разам з тым – і польская мова ў якасці дзяржаўнай. Невыпадкова ў другой палове ХУІІІ ст. у грамадскай думцы РП яшчэ працягвала існаваць як дзяржава двух народаў – Кароны і ВКЛ. Нават апошні яе кароль – ураджэнец маёнтка Волчын Берасцейскага пав. Станіслаў Панятоўскі тытулаваўся як стольнiк ВКЛ, а Тадэвуш Касцюшка называў сябе літвінам.