Дала поштасы

асығыс түрде анасына үшкiл хат жазуын парыз санаған. «Әпкетай, маған

ренжи көрмеңiз, Сiздi қалдырып барамын. Апашым менiң! Қамығып уайым шекпеңiз, мен майданға аттандым. Батылдық танытып, кiсiлiк келбетiмдi көрсеткiм келедi, егер қажет болса, Отан үшiн жаным да пида. Қабiлет-қарымымды iспен көрсетпекшiмiн. Хош, анашым!» дептi ол майданға аттанғалы тұрған эшелонға шығар алдында.

дегенмен менi олар өте сыйлайды, менi қынжылтпау үшiн бәрi де

тырысып бағады» 7-тамызда ұрыс даласына келген күнi жазған хатында: «Алматыда құрылған бiздiң жүзiншi бригада қазiр Калинин облысында, Великие Лукиден қашық емес, майдан шебiнен 10-12 шақырым.Қала немесе деревня көрмегенiмiзге таяуда бiр жыл толмақшы,деревня болса да түгел қираған,халық тұрмайды.Жерден қазылған жертөледе тұрып жатырмыз.Көңiлсiз,бiрақ күн сайын жаттығу немесе қорғаныс жұмыстары,сондықтан уақыт байқалмай тез өтедi.Әуелi мен бригада штабында аға жазарман (писарь) болып iстедiм, бiрақ қолыма қару алып ұрысқа тiкелей қатысқым келдi,сөйтiп батальонға ауыстым, онда мен қазiр пулеметшiмiн. Жуықта өз арамыздағы озық ретiнде «Үздiк пулеметшi» значогын алмақпын.Бiздiң бригада да қазiр қазақтар аз,өйткенi екi бiрдей ұрысқа қатысып шыққан ғой.
Әпке, бәлкiм сiзге Алматыда газет редакциясында iстеген Бәйiшов деген подполковник таныс шығар,ол кiсi әйтеуiр сiздi бiледi. Әпкетай көп жазарлықтай ештеңе жоқ.Капитан Сиқымбаев Кенже штабта химиялық қызметтiң бастығы, менiң тiрлiгiм турасында ол сiзге өзi айтар,одан маған әлденелер берiп жiбере аласыз.
Әрине, әпкетай мен сiздi өте сағындым, тiрi қалсам, соғыстан соң үйге келермiн деп армандаймын.Менiң тағдырым бiрақ шатқаяқ,басқаша айтқанда сау қаламын деу қиын.Мен сiзге, әпкетай ашық жазып отырмын, тек езiлiп қынжылмаңыз және ештеңе ойлап уайымдамаңыз.Егер қаза болсам,Отан үшiн,әкем үшiн және Сiз үшiн…» дей келе хатының соңын «Әпкетай, кiшкентай айна салып жiберерсiз» деп аяқтайды.

анашым. Сздiң хатыңызды алғаннан кейiн мен жауап жазған болатынмын, ал

қазiр алдыңғы шептемiн, тағы да хат жаза алам ба, жоқ па бiлмеймiн, сондықтан открытка салып отырмын.
Әзiрге денсаулық жақсы. Қымбатты анашым, бiзден бәлкiм делегация барар болса, қалған жаңалықты естiп бiле жатарсыз. Көп жазудың қисыны қазiр келмейдi.
Ендi хатты ұрыстан кейiн күт. Хатты жиiрек жазыңыз. Бәрiне сәлем, мен үшiн Динашты шөпiлдетiп сүйiп аларсыз. Сiздi тыңдайтын болсын.
Хош, қатты-қатты сүйдiм Сiздi.
Қызың Мәншүк. 11.10.1943 ж.»

әрбір азаматтың парызы.Өмір бар жерде Талас - тартыстың болмай тұрмайтыны

сияқты,ерлік өлшемі Отанды, досты, болашақты Әлияша сүюден басталады.
Әлия - өмір ерліктерден құралған,
Тарих үшін қас - қағым сәт мұң алған.
Сан ұрпақтар үлгі етеді оны әлі,
Ерлігімен елдің атын шығарған.

4 маусымында «Алтын жұлдыз» медалімен және Ленин орденімен марпатталады. Әлия

Молдағұлованың мұражайында осы марапаттардың көшірмелері бар. 1950 жылы оның әкесі Нұрмұханбет Сарқұловқа медаль, грамота мен алғыс хат жіберген. Әлия Молдағұлованың киімі де, винтовкасы да сақталмағандығы түсінікті.