Zarządzanie strategiczne jako proces

zmian w systemie ekonomicznym i świadomości konsumentów, stawia wysokie wymagania

osobą odpowiedzialnym za kierowanie nim.

walut, ceny surowców, kierunki polityki czy wprowadzenie nowych technologii).

Trudna

jest także do przewidzenia siła oddziaływania czynników zewnętrznych oraz czas ich wystąpienia.

pojawiające się zagrożenia, możliwe szanse i nadarzające się okazje oraz

umożliwia podjęcie wielu środków dostosowawczych do zaistniałej sytuacji.

przetrwania i rozwoju przedsiębiorstwa
Koncepcją zarządzania, dyscypliną naukową i sztuką

zmierzającą do określenia długookresowych celów organizacji oraz sposobów ich praktycznej realizacji.
(Z. Drążek, B. Niemczynowicz)

i kontroli),
którego celem jest rozstrzygnięcie o kluczowych problemach działalności

przedsiębiorstwa, o jego przetrwaniu i rozwoju, ze szczególnym uwzględnieniem oddziaływań otoczenia i węzłowych czynników własnego potencjału wytwórczego.
(A.Stabryła)

analizy, planowania i zarządzania, rozumianego jako realizacja opracowanej strategii.
(G.Gierszewska)

które sprzyjają wyższemu stopniowi zgodności organizacji z jej otoczeniem i

osiągnięciu celów strategicznych.
(R.W.Griffin)

szeroką deklarację zamierzeń,
rozwój profilu firmy w aspekcie jej zdolności rozwojowej

i uwarunkowań wewnętrznych,

przedsiębiorstwa,
ocena opinii strategicznych przedsiębiorstwa ze względu na dysponowane zasoby i

wymogi otoczenia,
dostosowanie najbardziej pożądanej opcji strategicznych do przyjętej misji,

przedsiębiorstwem, skorelowanych z najkorzystniejszymi opcjami strategicznymi,
sformułowanie szczegółowych celów rocznych i

strategii krótkoterminowych, stosowanie do wybranych strategii podstawowych,

personelu, zmiany struktury organizacyjnej, restrukturyzacja systemu eksploatacyjnego)
oszacowanie efektywności wdrażania strategii,

uwzględniające przyszłe wymagane zmiany.
(J.A.Pearce II, R.B. Robinson jr.)

Wymagający zbioru działań diagnostycznych przedsiębiorstwa i jego otoczenia umożliwiając zaprojektowanie

i realizację planu strategicznego.
W zarządzaniu strategicznym potrzebna jest interakcja przedsiębiorstwa z otoczeniem, dopasowanie się do niego i zapewnienie korzyści jego uczestnikom.

zmian i rozwoju zachodzących w nim zjawisk,
analiza sytuacji i możliwości

tkwiących wewnątrz przedsiębiorstwa,

otoczeniem.

handlu (tzw. globalizacja zachowań przedsiębiorstw)
uznanie, że najskuteczniejsze są kontakty bezpośrednie,

a nie sformalizowane,
podkreślenie, że wzajemne zaufanie jest więcej warte dla wyników i klimatu społecznego niż najbardziej sprawne systemy organizacyjne

zarządzania,
traktowanie organizacji jako części otoczenia, które stanowi dla niej zbiór

szans i zagrożeń oraz determinuje osiągnięcie sukcesu w działaniu,
uznawanie, że dla rozwoju organizacji ważne jest zarówno osiąganie efektów ekonomicznych, jak i rozwój ludzi

zasady rerum novarum cupidus (chciwy nowych rzeczy) przez wszystkich i

wszędzie,
poszukiwanie i wspieranie liderów,
rozwijanie u ludzi chęci osiągnięcia sprawdzania się w pracy

przez rozszerzenie formalnych kompetencji
przyjęcie uzyskiwanych wyników, a nie wykonywanie czynności,

posiadanych dyplomów, czy cech osobowościowych za podstawowe kryterium oceny
nacisk na działanie „zrób to”, „wypróbuj to”

działań w pojedynkę
poszukiwanie konsensusów, negocjowanie,
orientowanie form, procedur i metod organizacyjnych

na współdziałanie, a nie na zapewnienie dominacji czy ochronę zajmowanych pozycji

że poszczególne elementy przedsiębiorstwa muszą przyczyniać się do powodzenia całości.

zasad działania dotyczących głównie standardowych problemów zarządzania,

z kluczowych elementów rozwoju i sukcesu przedsiębiorstwa,

poszczególnych członków przedsiębiorstwa jak również umiejętności organizacji zdobyte w trakcie

jej funkcjonowania i realizacji zadań ukierunkowanych na zewnątrz jak i wewnątrz,

i normy, które wnoszą poszczególni ludzie do organizacji jak i

normy zachowań uznawane i obowiązujące w danym przedsiębiorstwie w dłuższym okresie czasu, często zapisane w jego misji,

pracy,

horyzoncie czasowym, aby sprostać zmianom zachodzącym w otoczeniu, realizując przy

tym własne cele,

odpowiedzialności pomiędzy istniejącymi elementami przedsiębiorstwa (jego częściami, stanowiskami, ludźmi i

aparaturą działania).

to kres, w którym powstawały zręby współczesnych przedsiębiorstw; są to

lata powstawania dzisiejszych wielkich fortun w USA (np.: bankowych...). Był to okres orientacji przedsiębiorców.
W tej orientacji podstawowe znaczenie posiadał pomysł i wdrożenie tego pomysłu. Cecha charakterystyczną było to, że ówcześni przedsiębiorcy wprowadzali swoje pomysły nie uwzględniając zasad etyki. Okres ten porównywany jest do walki – wolnej amerykanki. Wszystkie chwyty dozwolone )bicie, niszczenie przeciwnika i zmuszenie go do wycofania się z rynku). Był to ciekawy okres ze względu na to, że był on bazą filozofii marksistowskiej, która była tworzona na podstawie obserwacji np.: wyzysk robotników, wydłużony czas pracy, niskie zarobki. Stąd ograniczony popyt. Obrót dot. wąskiej grupy społecznej. Tak powstała filozofia marksistowska.

do produkcji. Ogromne zapotrzebowanie militarne armii walczących, spowodowało, że nie

wystarczyły produkcje krótkoseryjne, a nastąpiła potrzeba masowej produkcji. Zmieniły się wymagania co do przedsiębiorstw, a świat wszedł w okres tzw. orientacji produkcyjnej. Nastawiona ona była na wielką, seryjną produkcję. Zaczął powstawać rynek, którego wymagania dotyczyły produkcji możliwie jak najtańszej.
Wzrost stopy życiowej społeczeństwa powoduje, że zaczyna powstawać zapotrzebowanie na inne produkty przy bardzo niskiej zamożności. Przedsiębiorstwa muszą dostarczać rzeczy możliwie tanie. Okres charakterystyczny dla lat 20-tych i połowy 30-tych XX wieku.
W zarządzaniu uwaga zwrócona była do wnętrza przedsiębiorstwa, aby stworzyć tani produkt i jak najwięcej. Stąd też znaczenia nabiera planowanie operacyjne, mające na celu zapewnienie półfabrykatów do utrzymania dużej produkcji. Był to okres rozwoju przemysłu – podstawy nowoczesnego przemysłu.
Zasada było, że rządy nie ingerowały w przedsiębiorstwa. To co dobre dla przedsiębiorstwa, było również dobre dla kraju (wysoka produkcja to wysokie podatki do budżetu, a wiec korzyści dla społeczeństwa). Kształtują się określone branże przemysłu: włókiennicza, okrętowa, samochodowa.... Kontakty zewnętrzne firmy odgrywały niewielka rolę. Liczyły się powiązania wewnętrzne.

społeczeństwa zaczyna wzrastać. Dużo osób chce mieć coś innego niż

oferuje produkcja masowa. Pojawia się potrzeba produkcji zróżnicowanej. Powstaje nowa orientacja rynkowa. Rynek zaczyna odgrywać coraz większą rolę w zarządzaniu przedsiębiorstwem. Coraz większe wymagania rynku.
Nie jest to natychmiastowe, początkowo nadal występuje rynek masowy. Najszybciej dostosowują się przedsiębiorstwa produkujące wyroby konsumpcyjne. W zasadzie proces dostosowywania się przedsiębiorstw skończył się w latach 40-tych (po II wojnie światowej). Dużo trudniej przebiega proces w przedsiębiorstwach dużych, produkujących dobra inwestycyjne, wydobywczych. Proces ten skończył się dopiero w latach 50-tych (te wielkie molochy przeszły wówczas do nowej orientacji rynkowej).
To zróżnicowanie produkcji staje się coraz większe. Pojawia się trudność klasyfikacji przedsiębiorstw w odpowiednie branże. Następuje zróżnicowanie produkcji. Stocznie budują nie tylko statki, ale również wagony i czołgi (szeroki wachlarz produkcji). To co jest dobre dla przedsiębiorstwa, nie zawsze dobre jest dla kraju, wiec rząd stawia nowe wymagania. Pojawia się zjawisko odpowiedzialności przed społeczeństwem. W ten sposób wchodzimy do planowania długookresowego.

swoje cele oraz sposoby ich osiągnięcia, jak również, by określało

szanse powodzenia i zagrożenia, z jakimi musi się liczyć w swoim rozwoju.
Kierownictwo firmy powinno zatem programować jej zadania bieżące i przyszłe, czyli opracowywać koncepcje całościowego rozwoju przedsiębiorstwa i jego przyszłej pozycji na rynku i w otoczeniu. W nowoczesnym zarządzaniu mówi się wówczas o określeniu strategii firmy.

greckiego wyrazu strategos – oznacza dowodzącego.

przygotowania i prowadzenia wojen.

generał Sun-Tsu w pracy „Sztuka prowadzenia wojen”.
Również inni wielcy

dowódcy, jak np. Cezar, Napoleon,, traktowali strategię w kategorii działań wojennych.

przewaga, manewry, wojna cenowa) zostało przeniesionych na grunt zarządzania organizacjami

gospodarczymi

bardzo różnie, ogólnie ujmując, można powiedzieć, że strategia to celowe

działanie lub, że jest to koherentne (spójny) i celowy zbiór decyzji oraz działań zrealizowany w określonym czasie.

kompletny plan; który określa jakie decyzje, będą podjęte w każdej

możliwej sytuacji”
– Neumonn, Morgenstern;

oraz indywidualnych przedsięwzięć w ich ramach”
– Clausewitz;

3) „Strategia polega

na przeanalizowaniu obecnej sytuacji i jej zmianie, jeżeli jest to konieczne”
– Drucker;

nazwać strategią”
– Simon;

5) „Strategia to zbiór celów i głównych

przedsięwzięć organizacyjnych”
– Tilles;

i celów organizacyjnych jej polityki i programów osiągania ich metod

niezbędnych aby strategie zostały wdrożone dla osiągnięcia celów organizacyjnych”
– Steiner, Miner, Gray.

oraz przyjęcie kierunków działania, a także alokacji zasobów koniecznych do

zrealizowania tych celów w możliwie najlepszy sposób”
– A.D. Chandler

każda organizacja ma strategię, lecz nie zawsze skuteczną, nawet jeśli

nie została sprecyzowana.

być celowo opracowana w toku procesu planowania albo może być

efektem działalności różnych działów funkcjonalnych przedsiębiorstwa. Każdy dział będzie jednak postępować zgodnie ze swoją zawodową orientacją i motywacją kierownictwa. Dlategosuma działań poszczególnych działów rzadko kiedy składa się na najlepszą strategię.(M.Porter)