MIĘDZYNARODOWY FUNDUSZ WALUTOWY

międzynarodowa organizacja w ramach ONZ, zajmująca się kwestiami stabilizacji ekonomicznej

na świecie. Dostarcza pomocy finansowej zadłużonym krajom członkowskim, które w zamian są zobowiązane do dokonywania reform ekonomicznych i innych działań stabilizujących.

Monetary and Financial Conference (konferencji w Bretton Woods, New Hampshire)

w USA. Działalność rozpoczęła dwa lata później, pierwszych operacji finansowych dokonała w marcu 1947.
Obecnie zrzesza 187 państw.

walutowej dzięki powołaniu stałej instytucji konsultacji i współpracy w dziedzinie

międzynarodowych problemów walutowych;
ułatwienie ekspansji i wzrostu handlu międzynarodowego, wzrostu zatrudnienia, utrzymywania realnych dochodów i zasobów produkcyjnych krajów członkowskich;

popieranie stabilizacji kursów, utrzymywanie uporządkowanej wymiany między krajami członkowskimi, unikanie deprecjacji walut inspirowanej przez rywalizację;

dążenie do stworzenia wielostronnego systemu płatności i rozliczeń transakcji bieżących oraz do eliminowania ograniczeń wymiany walutowej, hamujących rozwój handlu;

działanie w celu zmniejszenia czasu i wielkości nierównowagi bilansów płatniczych.

koncentruje się przede wszystkim na ich działalności w krajach rozwijających

się. Nie ulega wątpliwości, że największe kontrowersje budzą stworzone przez te organizacje programy dostosowawcze (ang. structural Adjustment programs, SAP) wdrażane na szeroką skalę; w celu rozwiązania kryzysu zadłużenia lat 80.

ADRESEM OBU ORGANIZACJI BYŁY WYSUWANE NASTĘPUJĄCE ZARZUTY: - wspieranie programów, które

nie działają, hamują wzrost gospodarczy i prowadzą do eskalacji ubóstwa, - narzucanie uciążliwych i surowych warunków krajom członkowskim, - stosowanie w sposób doktrynalny liberalnej filozofii rynkowej, 

decyzje podejmowane przez rządy w krajach wysoko rozwiniętych, - arbitralność w

przyznawaniu kredytów i faworyzowanie krajów prozachodnich, - rozbudowana biurokracja. 

różne organizacje antyglobalistyczne, do których ostrych demonstracji doszło w czasie

wielkich forów gospodarczych, m.in. w Seattle i w Genui. Przybierały one bardzo agresywny i nieuporządkowany charakter, co ułatwiało ich dyskredytację, tym bardziej, że organizacje te początkowo nie potrafiły w jakiś nieco bardziej konkretny sposób argumentować swoich poglądów.

znudzonych bogatych nastolatków, którzy pod pretekstem solidarności z najbiedniejszymi tego

świata chcieli się po prostu wyżyć.

częściej środowiska ekonomistów, w tym także byli współpracownicy MFW i

Banku Światowego.

JOSEPH STIGLITZ.

jest tylko ideologią (neoliberalną), a jako rodzaj prawdy nie podlegającej

dyskusji – tezy, co do których trwa bardzo ostry spór w ekonomii i istnieją bardzo mocne dowody na stanowisko wręcz przeciwne.

widzenia specyficznego środowiska finansjery. Nawet jeśli nie wynika to ze

złej woli podejmujących decyzje, są oni przekonani, że co jest dobre dla finansjery, jest dobre dla całej światowej gospodarki. Stiglitz podaje dowody, że tak nie jest.

finansowych, nadmiernej dyscypliny budżetowej, nadmiernego wyczulenia na utrzymanie bardzo niskiego

stopnia inflacji (kosztem innych, ważniejszych – zdaniem Stiglitza – czynników ekonomicznych) doprowadziło do upadku wielu gospodarek.

MFW (Malezja, Chiny, Indie), a te, które ślepo go słuchały,

zapłaciły za to katastrofą gospodarczą (Indonezja, Tajlandia, Argentyna i inne). Nieprzejrzystość i brak procedur demokratycznych w podejmowaniu decyzji przez MFW.

warunki do spełnienia, a np. Rosja nie wywiązuje się z

niczego, przejada całą pomoc w procesach korupcyjnych i nadal tę pomoc otrzymuje.
6. Niedopuszczanie do procesu decyzyjnego państw najbardziej zainteresowanych, czyli potrzebujących pomocy, a czasem wręcz monopolizacja procesu przez reprezentantów Departamentu Skarbu USA.

że rynek z natury nie działa doskonale i zadaniem takiej

instytucji jest pomoc w sytuacji, gdy rynek zawodzi i popada w recesję. MFW utrzymuje, że rynek zawsze działa doskonale i odmawia udzielenia pomocy państwom, które nie chcą zredukować swojej ingerencji w rynek.

Budhoo, opublikował list otwarty do jego prezesa Michela Camdesus'a. W

liście tym napisał:

Trynidad i Tobago na Antylach, nad którym pracował kilka lat

zwłaszcza na początku lat 90. - a także wielu doradców

(głównie amerykańskich), nie miało zbyt dobrego rozeznania realiów finansowych, ekonomicznych i społeczno-politycznych krajów posocjalistycznej transformacji w Europie Środkowo-Wschodniej i w byłym ZSRR.

Przenoszenie pewnych, skądinąd też nie do końca sprawdzonych wzorców w zakresie polityki strukturalnej i stabilizacyjnej z Ameryki Łacińskiej na ten grunt było wielkim błędem. Próba zastosowania neoliberalnego podejścia monetarystycznego do zmiany struktur gospodarczych w naszych krajach wychodzących z socjalizmu i centralnego planowania była błędem.

Banku Światowego weszła w nowy etap - przyniosła pewne zmiany

w sposobie myślenia organizacji, zwłaszcza Banku Światowego.

Wiąże się to z przyjęciem listy celów milenijnych i nadaniem priorytetu kwestiom wzrostu gospodarczego i redukcji światowego ubóstwa.

Współczesne programy dostosowawcze zakładają m.in. większą elastyczność oraz partycypację krajów i organizacji pozarządowych w procesie tworzenia strategii narodowych.

Swoistym znakiem czasu jest chociaż¬by obecne sformułowanie misji Banku Światowego: "Naszym marzeniem jest świat wolny od biedy"