Сучасная Беларуская Паэзія

дзе б за морам ні жыў я, Беларусь мая снілася мне.
Так

карцела - сляза закіпала, - Каб да сэрца хаця б здалёк Прыплывалі жалейка Купалы, Багдановічаў васілёк...
Гэта ўсё, безумоўна, не нова. А ці трэба, каб новым было Поле бацькава, матчына мова І над хатай буслова жытло?
Хіба душы свае не лечым Ад бяздомных бядот і згрызот Самым простым і самым вечным, Што пранёс праз вякі народ?
І якія б шляхі ні схадзіў я, Кліча полацкая сенажаць... А калі не спяваць аб Радзіме, Дык навошта наогул спяваць?

Генадзь Бураўкін

дубы хістае. Бусліная зямля. Азёры ды бары. Акопы ды палын. Зямля святая.
Тут

не забыты плач. I не забіты смех. Не аціхае спеў Чарод птушыных. Тут дождж не проста дождж. I снег не проста снег. Бо гэта дождж і снег над берагам Айчыны.
Наскрозь, 1985

ўдар, і час надзеі, і сэрца плач... Перажыву.

Жанчына. Дыханне. Сэрцабіццё. Забыццё. Жанчына. Мужчына. Каханне. Мужчына. Жанчына. Жыццё.

цемры сплаў…
“Якія вочы мне дало каханне!”,
але…спярша душу яму аддаў.
Гляджу на

ўсё вачамі маладымі,
і гнеўнымі, і добрымі ўдвая…
Каханне і прынізіць, і …узніме,
пакуль у ім жыве душа мая.

Версаль, Толькі паэт, той паэт, што кахае, Шэпча: «Жё тэм» у халодную

даль.
Шчасцем забыты паэт — 3 лёсам Рэмбо ці Верлена — Піша каханай санет, У рыфмах — крышталь. На гіяцынтаў букет Льецца святло іпакрэны. Просіць кахання паэт, і плача раяль.
Мокне мальберт. Ля фантанаў — нікога. Золата дня пачынае старэць. і на Парыж апусцела дарога, Толькі санет можа сэрца сагрэць.